و این فاصله ی بین ما

دیروز دو اتفاق زیبا روز مرا آذین بستند.

یکی مراسم نامزدی پسر خاله ی عزیزم

و یکی جشن نکاح یکی از دوستان هم دوره ی دبیرستانی!

طبق روال اراذل دبیرستانی ما 

بعد از عروسی ها ، بزم ماشین عروس است و ویراژ و بوق

من و اصحاب عروسی

سوار ماشین هامان شدیم و عازم دلقک بازی

ما همان ها که در یک کلاس در یک مدرسه تنه به تنه ی هم درس می خواندیم

حالا رنگین کمانی از شخصیت ها بودیم

 یکی مهندس شده یود 

یکی دکتر

یکی سرباز

یکی پشت کنکور ارشد

یکی با پرادو یکی با آزرا یکی با سمند یکی با پراید

حالا دیگر نه به قدر صندلی های یک کلاس

 به قدر سال ها بینمان فاصله هست

به قدر قیمت ماشین ها

به قدر ظاهر و قیافه ها

...

دلم برای آن روزها تنگ شده است 

قدر سوراخ سوزن خیاطی

در وصف حالات ما

از نقایص این جانب حساسیت بیش از اندازه به روز تولد و حواشی آن است.

به قدری که از چند هفته قبل از موعد چشم و گوشم را تیز می کنم تا که چه می آورد و چه طور تبریک خواهد گفت.

این به معنی فضولی یا در رودربایستی قرار دادن افراد نیست، منظور اینکه از گفته ها و شنیده ها حدس هایی برای خودم می زنم.

خصوصا زمانی که پرسش های بعضی به ظاهر بی ربط اند ولی دقیقا حول موضوع کادوی تولد می چرخند.

ناگفته نماند که بعضی به قدری ناشی اند که از چمد کلمه ی اول همه ی هدفشان را لو می دهند.

مثلا وقتی ازت ناگهان سوال می شود که علی ... تو دوست داشتی چی داشتی؟ اون هم چند روز قبل تولد!! قطع و یقین هیچ حساب دیگری جز تولد نبوده است.

از نوع کادو و ماهیت و قیمت و ... بگذریم، نفس کادو گرفتن خیلی لذت بخش است. چه عرقگیر آبی باشد و چه پایه ی دوربین تک شاخه! چه جوراب ماماندوز سرمه ای باشد و چه لنز 24 - 200
نفس کار مهم است که انجام می شود.